De vergeten jaren

Na een zoektocht van uren vonden we papa huilend op een bankje in een klein dorp zo’n tien kilometer uit de buurt. ‘Ik weet het niet meer, ik weet het niet meer,’ snikte hij. Ik voelde me net zo ontredderd als de kwetsbare man die ik nauwelijks nog herkende.

Eveline zorgt voor haar demente vader. Terwijl zijn geheugen afneemt, nemen de raadsels rondom zijn leven toe. Hoe goed kent Eveline haar vader eigenlijk? Moet ze zijn verwarde opmerkingen toch serieuzer nemen dan ze in eerste instantie dacht? En hoe zit het met de geheimzinnige gebeurtenissen in het verpleeghuis voor alzheimerpatiënten, waarbij zelfs het landelijke nieuws wordt gehaald? De vergeten jaren is een aangrijpende en spannende roman vol onverwachte wendingen. Een herkenbaar verhaal voor ieder die te maken heeft met het ongrijpbare proces van dementie en het verwerken van het verlies van iemand die zo dichtbij is, maar toch zo ver weg.

Op jonge leeftijd maakte de auteur de dementie van haar vader mee. Haar ervaringen vormden de inspiratie voor het thema van dit boek, waarin een vader en dochter door omstandigheden nader tot elkaar komen.

Marian Werkman schreef Meneer Maus, Meer Maus en Hond te koop. Haar verhaal High Tea – over de verdwijning van Agatha Christie – werd genomineerd voor de shortlist van de Agatha Christie Whodunnit verhalenwedstrijd van Luitingh-Sijthoff.

Spannend en herkenbaar. Een boek dat leest als een trein! – De Boekenhoek –

Recensies:

NBD/Biblion: Een ontroerend verhaal over de zorg en problemen van familieleden als hun naaste getroffen wordt door dementie.

Désirée: Ik ben er gisteren in begonnen en heb het verder vandaag in één ruk uitgelezen! Heb ervan genoten, goed en boeiend geschreven, met een hele onverwachte ontknoping. Knap gedaan, mijn complimenten!

Arnold Fritz: De vergeten jaren is een mooi en spannend boek. De flashbacks zijn ontroerend en de allerlaatste onthulling was voor mij een prachtig einde. Gecomplimenteerd!

Brigitte: Ik heb het net uitgelezen en kon het inderdaad ook niet laten liggen. Ontroerend, verrassend, spannend met een lach en een traan. Ik vond het ook heel bijzonder hoe je namen, projecten, acteurs e.d. hebt gefingeerd. Echt knap hoor. Wat mij betreft schrijf je snel een nieuw boek.

Anja Schüller, De Boekenhoek: Grote complimenten voor je boek. Elke keer werd ik op een ander been gezet. Het verhaal is zo herkenbaar! Door de spannende verhaallijnen leest het boek als een trein.

Mirjam: Ik vond het echt een super goed verhaal. Echt heel mooi geschreven, wilde hem ook meteen in één keer uitlezen. Heerlijk!

Natalie: Ik heb het boek in één weekend uitgelezen. Het was zo spannend dat ik het nauwelijks weg kon leggen. Ik moest gewoon weten wat er gebeurd was. De vergeten jaren is een mooi, veelzijdig en ontroerend boek en bovendien een echte pageturner.

Ellen: Ontzettend genoten heb ik van je nieuwe boek. Ik had hem in twee dagen uit, ik zat er echt helemaal in en wilde graag weten hoe het verder ging. Echt super! Wanneer komt je volgende boek uit? Ik verheug me er nu alweer op. Je hebt echt een prachtig verhaal geschreven, bepaalde dingen ook heel herkenbaar. Echt geweldig!

Tanja: Ik had je boek mee willen nemen op vakantie. En echt, ik heb het geprobeerd. Maar al na het lezen van een paar bladzijden was ik verkocht. Ik las het boek in anderhalve dag uit en wat greep het verhaal me aan. Ook ik heb geen vader meer en jouw boek heeft me steun en inzicht gegeven bij de verwerking. Daarnaast is het gewoon een heel mooi en spannend verhaal. Heel vlot geschreven, het voelde net of ik het zelf meemaakte.

Astrid: Ik wil je namens mijn moeder schrijven dat ze erg genoten heeft van je boek. Ik heb het haar cadeau gedaan en ze was er heel blij mee. Ze heeft bij het lezen zowel gelachen als gehuild. Veel dingen herkende ze ook.

Annelies: Geweldig zoals je alles beschreven hebt. Ik was erg ontroerd, vooral omdat ik zoveel emoties herkende nu ik zelf mijn vader heb verloren. Je schrijft op zo’n manier dat ik het verhaal van begin tot eind helemaal meebeleefde. Prachtige metaforen ook.

Jeanine, journaliste: Tjonge, na de eerste paar hoofdstukken was ik niet meer uit het boek weg te slaan. Het is op een bijzondere manier boeiend en spannend. En het einde is natuurlijk helemaal gaaf! Wanneer je je verplaatst in de hoofdpersoon dan zijn veel situaties herkenbaar. Ontzettend leuk om te lezen. Ik ben benieuwd naar je eerstvolgende uitgave! Houd je me op de hoogte?

Hester: Wat kun jij mooi schrijven, Marian! Het viel me op hoe goed je de omstandigheden in een verpleeghuis weergeeft. Zelf heb ik daar negentien jaar gewerkt en bij het lezen van jouw boek zag ik alles weer voor me. Steeds dacht ik: ‘Ja, zo gaat het echt.’ Moeilijk voor de mensen die daar terecht komen en natuurlijk voor hun omgeving. Je hebt oog voor detail en kunt toch ook relativeren door middel van humoristische scènes. Je hebt echt talent en de liefde voor jouw onderwerpen straalt gewoon van het boek af.

Boekengek.com: Een helder geschreven verhaal dat tot de verbeelding spreekt. Een boek met een verrassend einde dat goed inzicht geeft in demente mensen, zonder droog of saai te zijn.